Oczy ludzkie są narządem zmysłu odpowiedzialnym za odbieranie bodźców świetlnych, czyli za widzenie. Aby umożliwić prawidłowe widzenie, oko posiada specyficzna budowę umożliwiającą dotarcie światła ze środowiska zewnętrznego do odpowiednich receptorów w gałce ocznej, gdzie zostają przetwarzane na impulsy nerwowe i w błyskawiczny sposób dostają się do odpowiedniego ośrodka w mózgu. Przyjrzyjmy się budowie gałki ocznej. Oczy leżą w zagłębieniach kości czaszki zwanych oczodołami.
Otoczone są fałdami skórnymi, zwanymi powiekami (górną i dolną), ich zadaniem jest ochrona oka. Mrugając, powierzchnia oka zostaje nawilżona dzięki gruczołom łzowym, tak, że zostaje ona przezroczysta. Brwi stanowią ochronę, które zadaniem jest niedopuszczenie do oka potu ze skóry, rzęsy natomiast mają chronić przed kurzem i drobinkami z powietrza. Gałka oczna przymocowana jest do oczodołu za pomocą mięśni, które są odpowiedzialne za jej ruch. Oprócz elementów zewnętrznych, wyróżniamy jeszcze elementy wewnętrzne: spojówka (funkcja ochronna), rogówka (załamuje promienie świetlne, chroni oko przed urazami), źrenica (otwór, przez który wpada światło), tęczówka (reguluje ilość wpadającego światła), ciało szkliste (utrzymuje kształt oka), soczewka (załamuje promienie świetlne), siatkówka (zawiera komórki fotoreceptorowe), plamka ślepa (miejsce w siatkówce, gdzie nie występują fotoreceptory), oraz nerw wzrokowy (przewodzi impuls z siatkówki do mózgu).
Światło wpada do wnętrza oka przez przezroczystą rogówkę i otwór w tęczówce zwany źrenicą. Tęczówka zbudowana jest z mięśnia, którego zadaniem jest regulowanie wielkości otworu źrenicy w zależności od natężenia światła. Następnie promień świetlny przechodzi przez soczewkę, która załamuje go w taki sposób, by obraz obserwowanego przedmiotu powstał na siatkówce, na której znajdują się komórki światłoczułe: czopki i pręciki. Pręciki są wrażliwe na światło jednak nie rozróżniają kolorów.
Dzięki nim widzimy o zmroku. Czopki są wrażliwe na światło o większej intensywności, dlatego dzięki nim widzimy w ciągu dnia. Pobudzone światłem receptory wysyłają impulsy elektryczne do mózgu, gdzie są interpretowane, czyli powstaje wrażenie widzenia danego obrazu. Soczewka zdolna jest do akomodacji. Jej krzywizna może być regulowana w zależności od odległości danego obiektu, tak aby jego obraz zawsze wypadał na siatkówce. Jeśli promienie świetlne, po załamaniu wypadają na siatkówce, obraz wydaje się wyraźny. Jeśli natomiast ogniskowe promieni znajdują się przed lub za siatkówką, mamy do czynienia z krótkowzrocznością i dalekowzrocznością. Wady te wynikają z niewłaściwego kształtu soczewki. Można je korygować używając sztucznych soczewek w okularach lub szkłach kontaktowych.